ดอกกรรณิการ์

เจ้าดอกกรรณิการ์เอย

เจ้าดอกกรรณิการ์เอย

กลิ่นเจ้าหอมรันจวนใจ

กลิ่นลอยพัดตามลมไป

พาใจข้าล่องลอยตาม...




ค่ำนี้ต้นกรรณิการ์ต้นน้อยหน้าบ้านกำลังออกดอกบานสะพรั่ง
ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ล่องลอยไปตามแรงลม
และท้ายสุดในยามเช้าดอกจะร่วงพรูเต็มผืนดิน
คล้ายว่าหน้าที่ของเจ้าได้หมดลง....





แม้ว่าช่วงชีวิตของดอกกรรณิการ์จะสั้นนัก

แต่คุณค่าของความงดงามน้อยๆ ของกลีบดอกสีขาวนวล

รวมทั้งก้านสีส้มแสดสดสวย

ยังไม่นับถึงกลิ่นหอมในยามที่ดอกบานช่างรันจวญใจผู้อยู่ใกล้ยิ่งนัก



คุณค่าของชีวิตหนึ่งหานับได้จากระยะเวลาไม่

หากแต่นับได้จากคุณค่า คุณประโยชน์ในช่วงเวลาที่ได้ดำรงชีวิตอยู่

รวมทั้งหลังจากละทิ้งชีวิตไป.....

ดังเช่น เจ้าดอกกรรณิการ์ ในยามดอกบานก็ส่งกลิ่นหอมยวล

นำพาจิตใจของผู้ดอมดม พริ้วไหวกลิ่นนุ่มละมุนพริ้วตาม

ในยามเช้าครั้นเมื่อดอกร่วงโรย กลิ่นหอมยังคงตราตรึง

จับวางใส่ลอยแก้วกลิ่นยังคงอยู่นานอีกหลายเพลา...






รัตติกาลนี้หายาวนานไม่

อีกไม่นานก็คงจะเช้า

มองลอดผ่านหน้าต่างออกไปค่ำคืนนี้ มืดมิดนัก

ผมพยายามมองหาเจ้าดอกกรรณิการ์ ดอกน้อย

ดอกกรรณิการ์หาใช่หิ้งห้อย คงไม่สามารถมองเห็นได้ชัดในเวลาค่ำคืน...

แต่กลิ่นของเจ้าก็ทำให้รู้ว่า เจ้ามิได้จากไปไหน

ฉันอยู่ที่นี่ ..... คืนนี้ -- -- > ดอกกรรณิการ์ตอบ

พรุ่งนี้ฉันคงต้องจากไป แต่อย่าเสียใจ

อีกไม่นานฉันจะกลับมา....


คืนนี้ตัวหนังสือของผมรำพันกับดอกไม้ ดอกกรรณิการ์หน้าบ้านที่ผมได้ปลูกไว้

เมื่อต้นปี หนาวนี้ผมพึ่งจะได้ยลดอกเธอ...

และยังได้รับรู้อีกว่า กลิ่นหอมของเธอนั้น ช่างหอมยวลใจยิ่งนัก

คืนนี้ดึกแล้ว มีไม่กี่หนที่ผมบรรจงพิมพ์ข้อความในเวลาค่ำคืน

คืนนี้เป็นหนึ่งคืน.....

ที่ตัวหนังสือของผมมาพร้อมกับกลิ่นหอมของดอกไม้

เจ้าดอก กรรณิการ์














ที่มา
http://www.google.co.th/search?hl=th&source=hp&q=%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%93%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%8C&meta=&aq=8&aqi=g2g-s1g6g-s1&aql=&oq=%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B8%81